6 – Hoe opgelucht kun je zijn dat je afdeling gaat sluiten?
Het Corona Care Centrum is gesloten, gelukkig. Dat betekent dat we ook nu de nieuwsberichten die we zien kloppen, de Corona patiënten lopen terug. Hoe opgelucht kun je zijn dat je afdeling gaat sluiten? Ik had het al aan zien komen en ben tevreden met deze sluiting, het is goed geweest. Het was een avontuur van jewelste. Nu kan alles inzakken en een plekje gaan vinden in mijn hoofd en rugzakje. Ik heb inmiddels een week vakantie gehad, en ben weer vrij en blij aan het werk op het nog steeds Corona-vrije Mooi-Land. Ik heb wel de tijd gehad om over deze hele corona periode na te denken. Wat een absurde periode, als ik terug kijk ben ik nog steeds verbaasd over hamster acties en half lege schappen, de verbazing dat het vanaf China toch opeens in je eigen kikkerlandje ook ellende blijkt, gevolgd door een intelligente lockdown. Gert-Jan en ik hebben een restaurant tafeltje gereserveerd voor 1 juni, en dat is dus iets wat ik wel erg mis. Echte tijd voor mezelf of voor ons samen, mijn lieverd die het nieuws op de voet volgt, en liedjes aanvraagt voor mij en mijn collega’s!
Hartstikke gezellig hoor, al die weken met 5 man in huis en tuin. Maar mijn 3 bloedjes zijn erg consequent: voeren ook tijdens thuis quarantaine geen moer uit… Maar waar ik normaal gesproken 2 uur kan genieten van een opgeruimde en optisch schone benedenverdieping als ze op school zitten moet ik nu genoegen nemen met 2 minuten privé tijd op de wc. Eigenlijk wil ik gewoon mezelf weer terug vinden, in deze gekte zijn toch dingen die normaal waren nu anders. Zo was ik bijvoorbeeld vreselijk ontroerd na alle lieve berichtjes, kaartjes en zelfs een presentje na sommige van mijn blogs, ik heb mijn best gedaan dit ook bij anderen te doen, het geven en ontvangen voelt fijn. Ondanks gefoeter ben ik trots op mijn 3 niksnutten. Ja, ze zijn corona moe, maar ze vonden het gezellig thuis en in een zeldzaam goed gesprek vertelden ze hetzelfde: ze hebben zich echt geen zorgen gemaakt over mijn werk op een corona gang: “Jij zei toch dat alles veilig was, nou dan?” Of ze zich geen zorgen maakte toen ik toch Corona bleek te hebben dan? “Nee, duhuh, je was toch niet ziek?” Het vervelendste aan de afgelopen weken was toch echt mijn gezeik om het maken van huiswerk. Heerlijk als je die nuchterheid terugziet, toch? Waar ik mezelf een beetje kwijt ben, heb ik anderen beter leren kennen, soms een teleurstelling maar veel vaker een verrijking gelukkig. Ik vind bijvoorbeeld mijn app relatie met de afdeling communicatie van het werk een collegiale en gezellige verrijking hahha! Maar ook cliënten en hun familie die aangeven dat ze me gemist hebben, en blij zijn dat ik er weer ben, daar word ik toch wel gelukkig van eigenlijk. En met de sluiting van het CCC, en het weer werken op Mooiland, 2 van 3 kids weer halve dagen naar school, lijkt het erop dat mijn leventje weer een heel klein beetje rust en regelmaat gaat krijgen, nu nog in mijn hoofd.
Mijn eigen corona stempel blijft nog wel een poosje mindfuck spelen denk ik. Ik heb buiten de deur eigenlijk altijd een jas of vest aan, op de een of andere manier wil ik mijn longen beschermen. Ik ben dankbaar dat ik er zo mee wegkom, en het niet heb doorgegeven thuis, maar het blijft toch een beetje hangen: wat gaat die onvoorspelbare ziekte in de toekomst doen? De tijd zal het leren zegt men, ik dus ook.
Dus iedereen bedankt voor het lezen en de lieve interesse voor deze stukjes, hersenspinsels, voor alle reacties op welke wijze dan ook, het heeft me laten lachen, soms huilen, maar ik vond het geweldig om corona lief en leed met jullie te delen. Dank, dank dank!!